Papier, tablet, nożyczki, czyli dlaczego wciąż czytam papierowe książki

Dlaczego wciąż czytam papierowe książki? Bo po pierwsze, jestem trochę na bakier z technologią. Ciągle żyję gdzieś tak w roku 2007 jeśli o to chodzi i nie posiadam nawet tableta. Może powinnam? Przecież książki papierowe są niewygodne: zajmują dużo miejsca, są ciężkie, trzeba przewracać kartki... A jednak nic nie zatąpi unikalnego zapachu papieru, czy jest stary czy nowy. 

Widzicie, w moim pojęciu tablet to trochę taka czytelnicza prostytutka: załadujesz na niego byle co, przeczytasz, a potem ładujesz następne i następne. Książka, z drugiej strony, jest jak żona. Stoi na półce, przypominając ci o sobie. Jak zagniesz rogi, to pozostaną zagięte. A jak nie poświęcasz jej uwagi przez długi czas, to się czujesz trochę winny. I wtedy bierzesz ją do łóżka...

Zostawiając powyższą metaforę za nami (poniższe zaprzeczyłoby jej totalnie), dodam, że lubię też wypożyczać książki z biblioteki. Ja po prostu wiem, że stu pięćdzisięciu ludzi przede mną wymacało je brudnymi paluchami, czytało je na sedesie, w lesie na łące, w metrze, w swetrze, w autobusie, czasem nawet w szkole pod ławką i zwykle przy jedzeniu. Wiem, bo sama to wszystko robiłam. Strony posiadają tłuste odciski palców od ich przewracania podczas ogryzania kręgosłupa wędzonej makreli...

Ale przecież o to chodzi. Każdy zostawia na nich jakiś ślad - coś od siebie, na znak, że przeżył to, co się działo w powieści. To jest kwintesencja dobrej książki: żeby wciągnęła tak bardzo, aby nie chciało się jej przerywać nawet wtedy, gdy powinno się iść spać, bo następnego dnia trzeba powlec się do roboty. J.K. Rowling powiedziała kiedyś, że najbardziej jej się podoba, gdy widzi swoje książki brudne i pogniecione, bo to jest dowód, że ktoś je czyta. Właśnie. Tablet się nie gniecie. Nawet się za bardzo nie brudzi; kulturalnie szmatką można wytrzeć.

To prawda, może on pomieścić w sobie i sto książek. Ale gdzie tu jest miejsce na bakterie i magię papieru, hm?