Nie zauważył nawet, kiedy zaczęło się ściemniać. Skierował się więc w stronę domu, przyspieszając i głębiej wbijając ręce w kieszenie. Ciotka nie lubiła, kiedy się spóźniał na obiad. Nagle powietrze wokół niego stało się gęściejsze i poczuł za sobą czyjąś obecność. Odwrócił się na pięcie, ale nie zobaczył nic – tylko ciemne domy, prosta, równa ulica…
Zrobił jeszcze kilka kroków naprzód, ale znów zatrzymał się. Natychmiast zamknął umysł – nauczył się tego w kontaktach telepatycznych, by nikt nie mógł odczytać jego myśli. Teraz zrobił to niemal odruchowo. Czuł wyraźnie, że jest obserwowany, a nogi odmówiły mu posłuszeństwa.
Zmusił się do jeszcze jednego kroku naprzód i wtedy poczuł, jak na karku zaciska mu się czyjaś dłoń. Zamachnął się ręką na odlew, ale trafił w próżnię – zrobił obrót i nie zobaczył nikogo, a uścisk nie zelżał ani trochę – przeciwnie – szyję przeszył jeszcze gorszy ból, aż stanęły mu łzy w oczach. Ujrzał z przerażeniem, jak jego nogi same prowadzą go w ciemną uliczkę, gdzie nie paliła się ani jedna latarnia.
Doszedł do jednego z domów i zobaczył, jak wyciąga rękę, otwiera furtkę i wchodzi do czyjegoś ogrodu. Potem okrążył dom – palce na karku zaciskały się jeszcze mocniej, a dłoń zdawała się kierować nim jak marionetką. Gdy wyszedł zza rogu, jego oczom ukazało się kilka sylwetek. Wpatrywały się w niego spod kapturów, które miały naciągnięte na twarze. Niewidzialna ręka rzuciła go na ziemię – upadł jak worek kartofli i zarył nosem tuż koło stóp jednej z postaci… stóp, które unosiły się dwa cale nad ziemią. Spojrzał w górę i ujrzał wysoką postać, która nachylała się nieznacznie w jego stronę. Qwerty nie mógł widzieć jej twarzy, ale był pewien, że uśmiecha się przy tym złośliwie.
-Młody Qwerty Seymore – odezwała się postać chrypliwym głosem. – Wreszcie się spotykamy. Szkoda, że dopiero teraz. Mamy spore zaległości, chłopcze.
Zrobił jeszcze kilka kroków naprzód, ale znów zatrzymał się. Natychmiast zamknął umysł – nauczył się tego w kontaktach telepatycznych, by nikt nie mógł odczytać jego myśli. Teraz zrobił to niemal odruchowo. Czuł wyraźnie, że jest obserwowany, a nogi odmówiły mu posłuszeństwa.
Zmusił się do jeszcze jednego kroku naprzód i wtedy poczuł, jak na karku zaciska mu się czyjaś dłoń. Zamachnął się ręką na odlew, ale trafił w próżnię – zrobił obrót i nie zobaczył nikogo, a uścisk nie zelżał ani trochę – przeciwnie – szyję przeszył jeszcze gorszy ból, aż stanęły mu łzy w oczach. Ujrzał z przerażeniem, jak jego nogi same prowadzą go w ciemną uliczkę, gdzie nie paliła się ani jedna latarnia.
Doszedł do jednego z domów i zobaczył, jak wyciąga rękę, otwiera furtkę i wchodzi do czyjegoś ogrodu. Potem okrążył dom – palce na karku zaciskały się jeszcze mocniej, a dłoń zdawała się kierować nim jak marionetką. Gdy wyszedł zza rogu, jego oczom ukazało się kilka sylwetek. Wpatrywały się w niego spod kapturów, które miały naciągnięte na twarze. Niewidzialna ręka rzuciła go na ziemię – upadł jak worek kartofli i zarył nosem tuż koło stóp jednej z postaci… stóp, które unosiły się dwa cale nad ziemią. Spojrzał w górę i ujrzał wysoką postać, która nachylała się nieznacznie w jego stronę. Qwerty nie mógł widzieć jej twarzy, ale był pewien, że uśmiecha się przy tym złośliwie.
-Młody Qwerty Seymore – odezwała się postać chrypliwym głosem. – Wreszcie się spotykamy. Szkoda, że dopiero teraz. Mamy spore zaległości, chłopcze.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz