Josh Ferguson raz jeszcze - fragment powieści "Qwerty: Kod Honoru" (tom III)

Qwerty powrzucał swoje rzeczy do torby i zamknął drzwiczki szafki. Za nimi zobaczył rozwścieczoną fizjonomię Josha Fergusona. 

-Seymore – powiedział tamten. – Gdzie się wybierasz?

-Do domu – odparł Qwerty, odwracając się od rzędu metalowych szafek. Za sobą zobaczył Lindseya, Hopkinsa i Stewarta. Rozejrzał się, czy nie ma nigdzie w pobliżu Milesa i Hilla, ale nie zobaczył nikogo więcej. 

Picture by Leo00083, source: DeviantArt

            Potoczył wzrokiem po całej trójce, zastanawiając się, jaki będzie rezultat tego spotkania. W szkole nie było już właściwie nikogo. Woźny miał robić obchód za około godzinę. Tamci mieli wolną rękę… i on też. Zaraz jednak przypomniał sobie Lee, który patrzył na niego ostatniego wieczoru, gdy się widzieli. Gdzie miał wyznaczyć granicę pomiędzy atakiem a obroną? Lee nigdy tego do końca nie wyjaśnił. 

            Qwerty westchnął. 

-Josh, czy ty zawsze…? – ale nie skończył, bo ciężka pięść Josha wylądowała na jego wardze. Qwerty zachwiał się, torba spadła mu z ramienia. 

-Nienawidzę cię, Seymore – wydusił Josh. – Wtrącasz się w nie swoje sprawy. Nie trzeba było dołączać do drużyny…

            Josh zamachnął się znowu, ale Qwerty był już na to gotowy i odskoczył do tyłu; pięść Josha zatoczyła w powietrzu łuk i trafiła w próżnię. 

            Ferguson skinął na resztę, ale Qwerty, mimo pulsującej wargi, uśmiechnął się w ich stronę. 

-Stewart, naprawdę? – zwrócił się do Freda. – Uratowałem ci ostatnio tyłek na boisku i wiesz o tym. Hopkins, Derrick? Nie macie do roboty nic innego, jak tylko pomagać Fergusonowi? 

            Tamci zatrzymali się niepewnie. Powinni już trzymać go pod ramiona, a Ferguson powinien okładać go gdzie popadnie, ale cała trójka popatrzyła na siebie, jakby Qwerty ich zahipnotyzował. Nagle jakaś myśl przyszła mu do głowy. Przypomniał sobie, co Lee mówił o pojedynkach i uśmiechnął się szerzej. 

-Ty i ja, Ferguson, co ty na to? – powiedział, odwracając się do Josha. – Chyba, że myślisz, że nie potrafisz mnie pobić bez nich? – Qwerty zrobił niedbały ruch w stronę pozostałej trójki. 

            Ferguson zawahał się tylko przez sekundę, ale Qwerty zauważył to. Wiedział, że przestraszył go wtedy, na małej polanie za boiskiem szkolnym. Ale Josh nie mógł pozwolić sobie na to, aby jego koledzy widzieli, jak ignoruje wyzwanie. 

-Dobra! – warknął w końcu. – Ale bez żadnych głupich sztuczek, Seymore! 

            Qwerty skinął głową. 

 

-Tylko ty i ja. Pięść przeciwko pięści. 

            Ferguson dał znać reszcie, żeby trzymali się z daleka, a Qwerty kopnął swoją torbę na bok, nie spuszczając oczu z Josha i stanął spokojnie, czekając na reakcję tamtego. 

            Ferguson rzucił się na niego, jakby atakował kogoś na boisku, głową w przód, łapiąc Qwerty’ego w pół i ciskając go o podłogę. Josh był cięższy i większy, ale Qwerty był bardziej cwany; zanim jeszcze dotknął podłogi, Josh zwijał się już od ciosu w splot słoneczny, krztusząc się lekko. Qwerty zepchnął z siebie przeciwnika i podniósł się szybko, stając sprężyście na nogach. Patrzył z ciekawością, jak Josh podnosi się z podłogi. 

-Nie musimy tego robić – powiedział do Josha neutralnym tonem. Tamten jednak rzucił się w jego stronę; Qwerty zrobił unik i Josh poleciał na szafki, wgniatając dwie do środka i psując zamek w trzeciej. 

            Qwerty skrzywił się. 

-To musiało boleć, Josh. Możemy skończyć, kiedy tylko chcesz… 

-Zamknij się, Seymore! – wrzasnął Josh i zaatakował znowu. Tym razem Qwerty nie tylko odsunął się, ale po raz drugi w swoim życiu wysłał pięść w kierunku Josha; teraz miał w niej o wiele więcej siły niż ostatnio i z satysfakcją poczuł, jak rozkwasza tamtemu nos. 

            Krew buchnęła z twarzy Josha, spadając na posadzkę. Ferguson z niedowierzaniem dotknął swojej twarzy i przeniósł wzrok na chłopca.

-Przykro mi – powiedział Qwerty. – Ale sam się o to prosiłeś. 

            Ferguson zaszarżował znowu, ale tym razem Qwerty zrobił krok w bok i złapał tamtego za tył bluzy, ściskając materiał z całych sił. Obrócił Joshem o dziewięćdziesiąt stopni, wysyłając go prosto na pozostałych; tamci odsunęli się i chłopak wylądował na podłodze, padając ciężko na ręce. Wstał szybko i otarł krew z twarzy używając rękawa. 

            Qwerty pokręcił głową. 

-Josh, nie chcę się z tobą bić, ok? Po prostu odczep się… 

-Ty i ta idiotka Bliss! Nie powinieneś był się wtrącać, Seymore, ty…

            Ale Josh nie skończył, bo pięść Qwerty’ego wylądowała mu znów między żebrami; drugi cios dosięgnął twarzy Josha i ostatecznie Ferguson poleciał na ścianę, obijając się o nią jak worek kartofli. Qwerty był ostrożny, aby nie wkładać w te ciosy ani cząstki telekinetycznej energii; poprzez zalewające go pokłady czystej furii ta myśl była bardzo jasna. Nic jednak nie hamowało go przed uderzeniem samą siłą mięśni i teraz znalazł się przy Fergusonie, ściskając przód jego bluzy, tak samo jak Ferguson złapał go wtedy w szatni, wymierzając mu kolejny cios w twarz. Podniósł pięść znowu, spojrzał na okrwawiony nos Josha i opuścił ramię. 

-Nie powinieneś jej zaczepiać – powiedział już spokojniej i puścił Fergusona, który teraz siedział pod ścianą, próbując zatamować płynącą mu z nosa krew rękawem. 

            Qwerty odwrócił się do pozostałych. 

-Któryś z was ma ochotę na to samo? – warknął, wskazując na Josha. Tamci jakby odsunęli się trochę i pokręcili głowami. 

            Qwerty skinął głową, schylił się po swoją torbę i założył ją na ramię. 

-Wesołych świąt – rzucił z pogardą i poszedł prosto do wyjścia.

"Qwerty: Kod Honoru" to trzeci tom cyklu o Qwertym Seymorze. Dostępny jest na Amazon lub jako darmowy ebook na stronie beezar.pl.