Nie samymi książkami człowiek żyje - cz.1: stare przeboje

Kupiłam nowe słuchawki. Były w promocji - ostatnia para, prawie za połowę swojej ceny i jakoś tak na mnie patrzyły... Jesteśmy bezprzewodowe, mówiły. Działamy na Bluetooth. I jesteśmy czarne, świecące. Halo! No i się przekonałam. Rezultat? W tym momencie otacza mnie morze dźwięku, które od kilku dni przywołuje mimowolny uśmiech na moją twarz. Tak, ogłuchnę na starość, ale może to i lepiej. Nie będę słyszeć o żadnych strasznych i głupich rzeczach, które dzieją się na świecie, jak Donald Trump, poczynania polskiego rządu i wojna w Syrii. A na chwilę obecną zakup ten widzę jako świetną okazję do "odświeżenia" kilku starych utworów, od których ostatnio nie mogę się oderwać. Oto moja lista: 

Obraz STĄD

1. Budka Suflera - "Ratujmy co się da"

Piosenka stara jak ja; towarzyszy mi od najmłodszych lat, zanim jeszcze mogłam zrozumieć jej prawdziwą treść. Ale od długich lat działa na moją wyobraźnię (może dlatego zawsze chciałam wyjechać za góry, za lasy i stąd moje awanturniczo-podróżnicze nastawienie). Są trzy główne powody, dla których warto przywitać się z powyższym utworem i dla których jest on nieśmiertelny: 1) opowiada historię - książkę można napisać; 2) to coś, co nazywam malowanie słowem ("za horyzontem wielka korona gór, na karoserii różowieje kurz" - czy może być lepszy początek piosenki?), 3) gitarowe solówki - ach!

Ulubiony wers: "Za marzenia słono płaci się, lecz życie tak niepowtarzalne jest"

2. Mark Cohn - "Walking in Memphis"

To, jak artysta gra na pianinie. Pierwsze kilka uderzeń w klawisze - i nie ma mnie dla świata. To jeden z tych kawałków, które - gdy jestem w samochodzie i pojawia się on w radiu - sprawiają, że cała rozmowa urywa się, a ja podkręcam głośność, po cichu podśpiewując. Niektórzy preferują wersję Cher, ale dla mnie Mark Cohn zrobił zbyt dobrą robotę, aby być na drugim miejscu.

Ulubiony wers: "But boy, you got a prayer in Memphis" 

3. 4 Non Blondes - "What's up" 

Kto pamięta dziewczynę z dredami, z czasów, gdy dredy były jeszcze czymś równie kontrowersyjnym jak tatuaż Buddy na spotkaniu episkopatu? Kultowy klasyk, który jakoś nie chce odejść w zapomnienie - być może ze względu na swój uniwersalny i jakże aktualny przekaz, czy raczej pytanie: "Hej, co się dzieje?" No i to jedna z tych spokojnych piosenek, do której ciągle można się kiwać, jak na koncercie Kultu. 

Ulubiony wers: "I said hey, what's going on?"

4. Kazik - "12 groszy"

A propos... Na koncercie Kultu zostałam prawie stratowana w szaleństwie pogo przez wiele par ciężkich glanów. Warto było. Kazik Staszewski to jeden z moich ulubionych polskich artystów i zawsze nim zostanie. A "12 groszy" jest nie tylko tekstem bardzo aktualnym (wstaw tylko inne imiona), zabawnym i prawdziwym... Zawsze sprawia, że się uśmiecham, z lekką domieszką goryczy. Kazik nie przebiera przy tym w słowach - i o to chodzi. 

Ulubiony wers: "„Jak powstają twoje teksty?” – gdy mnie ktoś tak spyta, zakurwię z laczka i poprawię z kopyta"

5. Edyta Górniak - "To nie ja"

Cokolwiek wypisują o niej dzisiaj media i kimkolwiek się stała, dziewczyna w białej sukience z 1994 podbijająca serca całej Europy nadal robi wrażenie. Nie wiem jak to jest z Wami, ale mnie zawsze wydaje się, że gdy Edyta śpiewa, to jest trochę tak, jakby czarowała. Siedzę z rozdziawionymi ustami i wstrzymuję oddech, jakby zaraz miało się zdarzyć coś absolutnie niesamowitego. A potem Edyta się rozśpiewuje...

Ulubiony wers: "Ludzie są wycięci z szarych stron ze środka ksiąg"

A jakie są te Wasze ulubione klasyki, bez których życie nie miałoby wiele sensu?