Przeklinanie za granicą, czyli uważaj co mówisz!

W zeszłym roku, w pewne słoneczne, ciepłe popołudnie, przechadzałam się wraz z mężem po Salisbury. Salisbury to ok. 30-tysięczne miasteczko w południowej Anglii, słynne z kamiennego kręgu Stonehenge oraz średniowiecznej katedry. Była, jeśli dobrze pamiętam, niedziela. I na jednej z wąskich uliczek, prowadzących do rzeczonego kościoła, do naszych uszu dotarła ciekawa wiązanka. Jak się okazało, mówił pewien chłopak, może 20-letni, idący z dziewczyną - nie trudno było zgadnąć, że turysta. Ładniejsza połowa tej pary próbowała uciszać tę brzydszą; bez skutku. "I tak nie rozumieją" - padła odpowiedź. Na co nie wytrzymałam i stwierdziłam: "Rozumieją."

Oczywiście, było trochę śmiechu; przechadzająca się para nie była dwójką złoczyńców - po prostu chłopakowi się wymsknęło i uznał, że przecież jak jest w obcym kraju i gada po polsku, to nie ma problemu. Problem jednak jest: nie tylko my zrozumieliśmy. Słowo na "k" znają już wszyscy jak Europa długa i szeroka. To trochę jak słowo "f*ck", tylko to ostatnie łatwiej wypowiedzieć.

To nie wszystko. Nie więcej niż jakieś cztery dni temu znowu przechadzaliśmy się po parku - tym razem dość pustym, bo był już wieczór, powoli zaczynało się robić ciemno, a na spacer wychodzili raczej już tylko ludzie z pieskami z okolicznych domów. Nie licząc dzieciaków na huśtawkach, park był dość opustoszały.

I całe szczęście. Na ławce bowiem, nad rzeczką, opodal krzaczka, siedzało dwóch osobników rodzaju męskiego. Nie chodziło tylko i wyłącznie o fakt, że jeden z nich lał na środku trawnika (100 metrów dalej znajdują się publiczne darmowe toalety otwarte chyba do północy). Raczej o to, że skrzeczał wniebogłosy o tym, jaki to on jest, ku*wa, zmęczony, a także że on pie*doli, taki jest zmęczony (zakładam, że dlatego nie chciało mu się przejść 100 metrów do publicznej łazienki). Jednocześnie obaj pili alkohol (piwo) w miejscu publicznym, co jest oczywiście nielegalne.

A i to nie wszystko. Gdy piszę te słowa, w mojej kuchni trwa remont, gdzie jeden z panów budowlańców rzuca "ku*wą" co drugie słowo. "Co ty tam, ku*wa, jeszcze, ku*wa, robisz? Przecież miałeś, ku*wa, już, ku*wa, skończyć! Noooo, kuuuuuu*waaaa." Przy otwartych na oścież drzwiach i oknach, słychać u sąsiadów jakby im ktoś, ku*wa, nad uchem pier... Niestety, nie ma sposobu, by Pawlaka uciszyć, a robić musi...

Nie, no nie, że ja kląć nie umiem. Oj, umiem. Też mi się czasem wymknie. Jak się skaleczę nożem podczas krojenia cebuli. Albo jak mi masło spadnie na podłogę. Albo jak gdzieś się spieszę i nie mogę zdążyć. Albo jak mam w domu remont i zakręcają mi wodę na pół dnia... Ostatnio sobie pogadałam, jak okazało się, że wyłączyła się zamrażarka i po 3-dniowym wypadzie wróciliśmy do domu i musielismy wyrzucać z niej zepsute ryby. O, tak, to zasługiwało na kilka dosadnych przekleństw. Ale wykrzykiwanie słów obraźliwych tudzież niepotrzebnych zakładając, że przecież nikt ich nie zrozumie? Nie.

Zastanówmy się trochę nad przekleństwami. Timothy Jay oraz Kristin Janschewitz w artykule dla Association for Psychological Science (TUTAJ) twierdzą, że publiczne przekleństwa rzadko prowokują złe zachowanie, a wręcz przeciwnie - czasem prowadzą do śmiechu i rozładowania atmosfery. Co więcej, Dr Richard Stephens z Keele University, UK, twierdzi, że łączenie przekleństw z niskim IQ jest błędem - przeklinanie łączy się z emocjami i "jest bogatym emocjonalnym językiem" (czytaj więcej TUTAJ). Być może dlatego finalistka brązowego medalu na olimpiadzie w Beijing, Bryony Shaw, po ukończeniu wyścigu windsurfingowego, zapytana o to, jak się czuje, odpowiedziała całemu światu: "I am so fu*king happy!" (w wolnym tłumaczeniu: "Jestem tak ku*ewsko szczęśliwa!" - więcej o tym TUTAJ). Dr Stephens zaznacza jednak, że im częściej klniemy, tym słabszy wydźwięk słowa. W przypadku pana, który jest teraz w mojej kuchni słowo "ku*wa" ma podobną siłę rażenia jak wyraz "jabłko". Albo "zasłona".

Konkluzja? Przeklinanie nie jest w zasadzie takie złe, samo w sobie - pozwala trochę rozładować negatywne (bądź pozytywne) odczucia, czasem ostrzega przed "burzą" (odkąd ludzkość wynalazła język, w języku tym istniały słowa wyrażające gniew i strach - tak więc już starożytne cywilizacje klęły). A jednak coś mi w powyższych historiach nie pasuje...

Chodzi chyba o poczucie pozornej bezkarności - można darować sobie normy społeczne i zapomnieć o wszelkich zahamowaniach, ponieważ "nikt nie zrozumie". Można przebywać wśród ludzi lub w miejscu publicznym i robić co się chce, ponieważ "nie jest się u siebie". Można kląć do woli w pracy, ponieważ to niczemu nie szkodzi... Jest jednak różnica pomiędzy przeklinaniem w celach terapeutycznych i wyzwalających, a byciem zwykłym... no, nie powiem czym. Prawda?

P.S. Jeśli jesteście ciekawi przekleństw w różnych językach (oczywiście nie po to, by ich używać, ale po to, by je rozumieć...), polecam stronę: www.insults.net.